Rozdział 7;)

Szłam londyńskimi ulicami... Mijałam ludzi...

Zakochanych, rozbawionych, szalejących... 

Oj i akurat dzisiaj ciocia musiała wyjechać... oddała mnie pod opiekę chłopakom. Razem z Dominiką przeniosłyśmy się do ich domu mimo, że miałam klucze ciocia wolała, żebyśmy miały opiekę 24h na dobę... och...

W końcu mój wzrok skierował się na pewną dziewczynę. Była smutna. płakała. Swoją twarz schowała w dłoniach... Podeszłam do niej. 

- Cześć... Przybita? To tak jak ja... 

Chwila milczenia.

- Ktoś kogo kocham jest zapatrzony w inną....- powiedziałam.

Dziewczyna na mnie spojrzała...

Nastało milczenie. Po paru minutach miałam już iść... 

- Zostawił mnie... rozumiesz?- zaczęła płakać- tak po prostu mnie zostawił....- powiedziała wyprzedzając moje pytanie.

Przytuliłam ją. Dziewczyna bardzo się rozpłakała...

- Chłopak?

Nieznajoma kiwnęła głową.

- Parę miesięcy temu dowiedziałam się, że ma raka.

Dech mi w piersiach zaparło. Myślałam, że ja rzucił, a nie, że....

- Naprawdę mi przykro.- powiedziałam.

Podałam dziewczynie chusteczkę. Podziękowała.

- Jak masz na imię?- zapytałam.

- Milena.

- Ładnie.

- A Ty?

Powiedziałam jej na ucho moje imię.

Spojrzała na moją koszulkę.

- Wiesz co? - zapytała.

- Słucham?

- To może śmiesznie, ale taką koszulkę ma Niall Horan z One Direction. Widziałam jak miał ja na sobie w jakimś filmiku...

Uśmiechnęłam się niewinnie.

- Ale to pewnie zwykły przypadek.

-Tak...pewnie tak- odpowiedziałam po czym odwróciłam głowę. Nie chciałam, żeby poznała, że kłamię.

- Ja już muszę iść...- Powiedziała Milena.

- Dobrze, a może Cię odprowadzić?

- Jak chcesz... Mieszkam niedaleko.

Poszłyśmy w stronę małego lasku. Przeszłyśmy go i ujrzałam magiczny, naprawdę magiczny dom.

Był nadzwyczajny.  Na jego ścianach znajdowały się wizerunki bajkowych postaci... Bambi, Królewna Snieżka, Mała Syrenka, Krasnoludki, Czerwony Kapturek, Muminki... I tysiące innych. Ale zdziwiła mnie jedna postać czeskiej bajki, a mianowicie- Krecik. 

- Masz wspaniały dom... Ale mogę spytać skąd znasz taką postać jak Krecik? 

- Ekhmm... Moja babcia była Polką. I tam ta bajka leciała w telewizji... Polska to taki mały kraj w Europie... Moja babcia bardzo kochała swoją ojczyznę. Chciałabym  tam kiedyś pojechać...
- Wiesz.. no.. ja pochodzę z ...Polski...

- Naprawdę?

- Tak.

- Fantastycznie. Może chcesz wejść do środka?

- No jak chcesz... Chyba na chwilkę mogę.

- Ok.

Napisałam Milenie na ręce mój numer, po czym weszłyśmy do domu.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                               ***Oczami Nialla***

Szukałem, szukałem i nigdzie jej nie było. W końcu wróci- pomyslałem. Wszedłem do domu. Po pół godzinie przyszli chłopaki. Harry był wnerwiony. Trudno, przejdzie mu.

Poszedłem do swojego pokoju. Zacząłem grać na gitarze. W końcu zszedłem na dół, żeby zrobić sobie coś pić.  Siedział tam loczek. 

- Cześć- powiedziałem.

Nie odezwał się. 

- Chyba polubiłeś tę Dominikę, nie?

- A co Cię to obchodzi. Zajmij się sobą i Nią.( Nią czyli mną- główną bohaterką).

- Ale jak mam się zająć??

- No... ładnie razem wyglądacie... heh...

- Co?? mało co nie wyplułem kakaa, które sobie zrobiłem- Człowieku my nie jesteśmy razem.

- Jeszcze nie...

- Czyś Ty zgłupiał??Między nami nie ma niczego poza przyjaźnią. I nigdy nie będzie. My się nie kochamy!!

W tej chwili spojrzał na mnie zaciekawiony.

- jak to nie?

- No normalnie!

- A ta sytuacja na boisku?

- Jaka sytuacja.

- No przecież jak fanki wbiegły to Wy...

- My co??

- No myślałem, że Wy się pocałowaliście...

- Chyba oszalałeś...

- My z Dominiką też nie jesteśmy razem.

- No..wiesz z boku to wygląda inaczej..

- Ale tak naprawdę nie jest. 

-ja Ci wierzę, ale..

W tym momencie do domu weszła Dominika.

- cześć już jestem- krzykneła- spakowałam swoje rzeczy i zamknęłam drzwi.

- O cześć- odpowiedzieliśmy.

Domimika wyjęła telefon i zaczęła coś w nim przegladać. Do salonu weszła reszta chłopaków. Zayn zabrał dziewczynie telefon. Dominika zaczęła go gonić.Rzucił go do Liama. Liam do Louisa. Louis do mnie, a ja do Hazzy. Temu nie pozostało nic innego jak uciekać. Wbiegł na górę do swojego pokoju. Dziewczyna wbiegła za nim. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

- Cześć- krzyknęłam i weszłam do przestronnego salonu chłopaków.

- Gdzieś ty była?- spytał Louis- wszyscy się o Ciebie martwiliśmy.

- Nie mogłam sobie pochodzić po Londynie?

- Nie! Nie jesteś pełnoletnia. Masz dopiero 14 lat.Przypominam Ci, że od kiedy Twoja ciocia wyjechała jesteś pod naszą opieką. Poza tym myslałem, że idziesz do swojego domu po resztę rzeczy. A Ty tymczasem zrobiłaś wielkie kółko po mieście nie biorąc nic z domu.- powiedział Niall.

No tak... Zapomniałam. Miałam się spakować

- Pójdę później... 

- A może powiesz nam łaskawie gdzie byłaś?

- Mówiłam, że chodziłam po Londynie! I proszę nie krzyczcie na mnie.

Usiadłam na kanapie w salonie. 

- Ok... Przepraszam.

Nie odezwałam się.

- Przepraszam...?- powtórzył.

Po chwili zniknął w kuchni. 

Parę minut później przyszedł z kanapkami z szynką. Na nich kechup'em zrobił słodkie minki i napisał 

"Przepraszam". Na stoliku postawił również  ciastka i pączki, oraz ciepłą herbatkę z cytryną.

- No proszę... Nie gniewaj się...- powtórzył.

Przytuliłam go mocno.

Po chwili z góry słychać było krzyki i smiechy.

Po schodach zszedł Harry uciekający przed... Dominiką.

- To narazie- powiedziałam do reszty chłopaków i wyszłam.