Rozdział 16;>

Otwieram oczy. Rozglądam się po salonie. Nic się nie zmieniło. Musiałam usnąć przed telewizorem. Niestety to wszystko co się wydarzyło ostatnio w moim życiu nie było snem. Chociaż... w zasadzie to chyba dobrze... Tak, jeśli mogłabym coś zmienić to.. Nie, chyba nie zmieniłabym nic, w końcu dzięki temu co się wydarzyło poznałam prawdziwych przyjaciół...
Przeciągam się i ziewam. Wstaję, sprzątam talerzyk z lodami i idę wziąć prysznic. Uff jak fajnie, tak z rana oblać ciało strumieniem wody. Od razu zaczyna się tak jakoś trzeźwo patrzeć na świat. Zrobiłam sobie śniadanie: zupkę mleczną i kromkę chałki z masłem i dżemem, zjadłam je i wzięłam telefon. Napisałam SMSa:
" Horan... pewnie już wiesz co się stało i wgl. Jestem u siebie w domu, w Polsce. Z resztą tak jak mówię, pewnie wszystko wiesz.
 Sprawa nr. 1:
 Ucałuj Zayna, Liama i Lou <3
Sprawa nr 2:
 Przyślij mi proszę wszystkie moje rzeczy... Nie zdążyłam ich wziąć... Jakoś tak wyszło.,
Sprawa nr 3:
Wiedz, że Cię kocham i się nie gniewaj ani nie martw,
Sprawa n. 4:
Ucałuj Zayna Liama i Lou,
Sprawa nr 5:
... Mówiłam, już że Cię kocham??
Sprawa nr. 6:
Kocham Was <3 

Całuję, 

Twoja Lusia,

xoxx"

Razem z dźwiękiem wysyłanej wiadomości usłyszałam pukanie do drzwi. Mmm... Aaa, no tak, to pewnie ciocia, w końcu miała sprawdzać co jakiś czas co u mnie. 

 Odłożyłam telefon i poszłam w kierunku drzwi. Otworzyłam.
 Nie wierzę.
- Niall!!!!!!!!!!!!!<3
- Hej maleńka- mówi 1/5 1D,  po czym mnie przytula.
- Co Ty tu robisz?
- Emmm no, dostałem Twojego SMSa i przyleciałem jak tylko mogłem najszybciej....Przywiozłem Ci twoje rzeczy.Z resztą eee... tak jak mnie prosiłaś. No... chyba, że nie są Ci potrzebne.. To wiesz.. mogę je wziąć z powrotem i sobie odlecieć.- puścił do mnie oczko i uśmiechnął się.
- Horanie.... wiadomość została wysłana w tym samym czasie, kiedy zapukałeś do drzwi.- uśmiecham się do niego.
- Mówiłem, że przyleciałem tu najszybciej jak się da. Dla Ciebie wszystko. Chyba pokonałem prędkość światła.- Ruszył brwiami i uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Boże jak ja Cię kocham- jeszcze raz bardzo mocno go przytuliłam.
- Wiem. Napisałaś w SMSie.;D
- No tak;D A Ty to z pewnością przeczytałeś jeszcze w Londynie, zanim przyleciałeś.
- Ależ oczywiście.
- Heheh.
Zaprosiłam go do środka i zamknęłam drzwi. Po chwili odezwał się:
- Tylko jest taka sprawa... Bo wiesz... Bilet powrotny kupiłem dopiero na za tydzień..
- Co?? Jak to?
- No tak to...
- Czyli mówisz, że... Potrzebujesz noclegu?
- Tak właśnie mówię.
- Hmm nie, chyba nie mam nic do zaoferowania- mówię chichocząc.
- Ok..- spuszcza smutnie wzrok. To będę spał pod mostem, albo na ulicy, albo... albo po prostu pójdę do jakiejś dziewczyny. Sądzę, że mnie przyjmie- droczy się ze mną i zadziornie się uśmiecha.
- O nie, nie, nie, mój drogi! Nie będziesz spał u jakichś obcych dziewczyn- odpowiadam.- A tak poza tym, to zwiększyło Ci się poczucie humoru.
- Tyle czasu razem z Louisem robi swoje.
- heheh. OOo Lou... ehh.... stęskniłam się za nim, za Liamem też i za Zaynem oczywiscie i...- urywam.
Niall patrzy na mnie ze zrozumieniem. O nic nie pyta. Wie, że nie chcę o tym rozmawiać.

                       ******************

-Te naleśniki to chcesz z cukrem, dżemem, czy serkiem waniliowym??- słyszę głos Nialla dochodzący z kuchni.
- Hmm.. Wybierz mi coś.
Po chwili słyszę jak Horan idzie w moją stronę.
- Proszę- mówi, po czym kładzie talerz z naleśnikami na stoliczku w salonie.
Patrzę na niego, po czym dostrzegam, że naleśniki wypełnione są mieszanką dżemowo-serowo- cukrową.
- Niall... ale tu jest wszystko- mówię.
- Tak.
- ? Dlaczego?- pytam z pytającą miną, jednocześnie uśmiechając się.
- Wszystkie składniki są pyszne... Kazałaś mi zdecydować, a ja po prostu nie umiałem. Nie mogę pomiędzy nimi wybierać... To tak jakby matka musiała wybrać któreś ze swoich dzieci- kiedy to mówił miał naprawdę bardzo poważną minę. Przez chwilę patrzyłam na niego również poważnie, po czym...:
- Hahahahhahaha- wybuchnęłam śmiechem.
On patrzył na mnie jak na idiotkę.
- Z czego się śmiejesz?- spytał, jakby naprawdę nie wiedział o co mi chodzi.
- HHAHAHAHHAHA- wybuchnęłam jeszcze głośniej.
- Dziwna czasem jesteś.- odparł.
- Hahahha, jejkuś uwielbiam Cię.
Niall uśmiechnął się.
- Wiem- odparł szczerząc swoje ząbki.
Zrobiłam smutną minkę.
- Co jest?
Nic nie odpowiedziałam.
- OOOO, ja też Cię kocham maleńka!- powiedział, po czym mnie mocno przytulił.
- Tak lepiej- odparłam z uśmiechem.
Po tej jakże ambitnej konwersacji włączyliśmy TV i wzięliśmy się za jedzenie smakołyków przyrządzonych przez Irlandczyka.
Właśnie zaczynał się jakiś film. Wyświetlił się tytuł:

"Love Actually"

- O!- wykrzyknął Horan-To ulubiony film Ha...- zamilkł.

- Harrego. Wiem.

- Tak.. przepraszam... A... można wiedzieć Skąd wiesz?

- Niall, zanim Was poznałam trochę się Wami interesowałam. Wiem o Was dużo rzeczy.

- A... no tak.

- No właśnie.

- Dobra, przepraszam. Niepotrzebnie to powiedziałem.

- Daj spokój... Też pierwsze co, gdy zobaczyłam tytuł, to pomyślałam o tym, że to jego ulubiony film.

- Naprawdę? 

- Niestety.

Nastała cisza.

- Dobra- powiedziałam- Nie zamierzam się nim przejmować za każdym razem, kiedy ktoś wypowie jego imię. Nie można w kółko unikać jego tematu. Nic się nie stało.

- Heh- uśmiechnął się. Nie był to szczery uśmiech... To coś... Tak jakby próbował mnie pocieszać.

- Więc skończmy już te smęty i weźmy się za oglądanie- powiedziałam z uśmiechem, żeby humor Irlandczyka powrócił.

- Chcesz to oglądać?

- A czemu nie?

- No nie wiem...

- Jeśli chodzi Ci o Harrego, to się nie przejmuj. Poza tym szczerze mówiąc... Nigdy wcześniej nie oglądałam tego filmu.

- Dobra, tylko zanim zaczniemy to oglądać sprawdźmy jeszcze inne programy, ok? Może znajdziemy coś ciekawszego.

- Ok, jasne, jak chcesz- odpowiedziałam.

Poszukaliśmy jakiegoś innego filmu i znaleźliśmy to.

"KacVegas"

- Ten, ten, ten!- wykrzyknął Niall.

- Bardzo lubię ten film, ale Horanie... ta wersja jest po polsku i chyba nie ma tłumaczenia na angielski.

- Trudno, oglądałem to setki razy, będziesz mi tłumaczyć i przy okazji może coś tam załapię z tego Waszego języka.

- Ok, jak uważasz- uśmiechnęłam się.- Sądzę, że będzie zabawnie.

                                         ********************8

- Hahahhaha.

- Hhahahhaha.

- Niall! To "braterstwo krwi", a nie "Brothers kill tea". Hahhahaha- powiedziałam dusząc się ze śmiechu.

- Hahhahah. OK ok. No właśnie coś mi tu nie pasowało... Czemu bracia mieliby zabić herbatę??

- Hahhaha. No własnie.!

- Uważam, że w taki sposób oglądania nawet najstraszniejsze horrory byłyby komedią. W naszym towarzystwie oczywiście.

- Nooo, to bardziej niż pewne- odpowiadam.
Wyłączyliśmy telewizor.
- Co teraz porobimy?- zapytał blondas.
- Hmm... może pójdziemy na spacer?- dałam propozycję.
- No jasne! Rozpogodziło się i chyba będzie coraz ładniej.
- To super, tylko daj mi dwie minutki.
- Dobrze maleńka.
Odeszłam od niego, weszłam po schodach i podążyłam w kierunku łazienki. Po wejściu zamknęłam drzwi. Rozczesałam włosy i puściłam je luzem. Niech się dotlenią hehe. Na twarz nałożyłam krem, z domieszką podkładu, który miał za zadanie rozświetlić mnie odrobinę. Hmmm, a może.... Wzięłam granatowy tusz do rzęs, przeczesałam je szczoteczką. Wyszłam z łazienki, wstąpiłam do pokoju. 

Zabrałam torbę, okulary, telefon, portfel i MP4. Na ramiona nałożyłam lekką kurteczkę i zeszłam na dół.
- Gotowa- powiedziałam.
- Oki, to co, idziemy?
- Idziemy.
Wyszliśmy, a ja zamknęłam za nami drzwi.